Het kasteel ligt in een parkachtig terrein, bestaande uit een ligweide, een speeltuin en een watermolen.
Ook ligt hier een oude wasplaats “de Sprunk” genaamd, waar vroeger de was werd gespoeld en op het gras werd neergelegd om te ‘’bleken’’. De lange wastijd werd gedood met de uitwisseling van de laatste dorpsnieuwtjes, waarbij natuurlijk de grens met roddels nogal vlug werd overschreden. Niet voor niets heeft “waswief” (waswijf) in onze taal een negatieve klank.
Kasteel De Borcht of in de volksmond ook wel Kasteel d 'Erp genoemd, naar de laatste adellijke familie Van Erp die het kasteel bijna twee eeuwen in bezit heeft gehad. Het kasteel kent een bewogen geschiedenis, met onder andere belegeringen door Willem van Oranje en zijn zoon Frederik Hendrik. De oudste vermelding dateert uit 1326. Het was toen een leen van de hertog van Gelre. Een brand in 1578 bracht grote schade aan, maar onder Sybert van Eyll werd de ruïne vanaf 1598 gerestaureerd.
Na het vertrek van de familie Van Erp kwam het kasteel in 1962 in handen van de voormalige gemeente Maasbree, die het gebouw deels tot een burgemeesterswoning bestemde. Sinds 1993 is het weer in particuliere handen.
De groene jonkvrouw van Baarlo
De freule van het slot te Baarlo had een jong ridder trouw beloofd voor eeuwig, toen hij met de Nassauers tegen de Spanjaarden zou optrekken. Voordat hij ging liet hij, als pand van zijn trouw, zijn krijgskas bij haar achter. Men kon immers niet weten hoe het ging in de strijd. Zij moest de schat bewaren tot hij terugkeerde om dan haar en zijn schat mede te voeren naar zijn stamslot.
Maar van de vreselijke strijd op de Mookerheide keerde hij niet meer terug en de jonkvrouw vernam niets meer van de schone ridder.
Haar hele leven lang heeft zij, staande of gezeten voor het hoogste torenraam van haar slot, nog naar hem uitgezien, of hij nog komen zou, of zitten treuren en klagen na zijn schat te hebben begraven in een van de kelders van het slot.
Nog nu, honderden jaren na haar dood, waart haar geest - vanwege de groene sluier waarin hij zich vertoond de 'Groene Vrouw' genoemd - des nachts nog door het slot, bewaakt er de bruidsschat van haar liefste en wacht, en wacht of hij nog komen zal.
Een jonkvrouw bewaakt nog altijd de schat van haar ridder die van de strijd tegen Spanje niet meer is teruggekeerd. Gehuld in een groene sluier wacht ze nog altijd op zijn terugkeer.
(in voorbereiding; het kasteel in beeld)
